Shalom!

Hier is dan de 2e blog. Erg leuk om jullie reacties te lezen :)

Eenkorte uitleg over de grades op school. Grade 9 is vergelijkbaar met leerjaar 3 bij ons (14 jaar), grade 10 met leerjaar 4, grade 11 met leerjaar 5 en grade 12 met leerjaar 6. Ze kennen hier dus niet zoals wij dat kennen, VMBO, HAVO en VWO.

Met Engels is het zo, dat de klas soms wel in 2 niveau’s les heeft. De 4 points en de 5 points.

Omdat er zondag pas ’s avonds kerk was besloot ik om een eind te gaan lopen langs de kust. Zodat ik niet thuis zat en voor school aan het werk ging.

Ik nam de trein naar Hof Ha Karmel (de andere kant van de stad) en langs de kust liep ik terug, zo’n 10 km. Het was prachtig weer hier, 30 graden.

Onderweg kom ik mensen tegen die wat aan mij vragen. Geen idee wat, dus de eerste vraag die ik terug stel is: ‘Do you speak English?’ en dan lopen ze maar door ;)

Als ik op driekwart van mijn terugtocht ben, lijkt het erop dat ik niet verder kan langs het strand. Voor mij zijn ze met de weg bezig en lijkt het erop dat ik naar rechts moet, de stad in. Omdat ik niet via de stad terug wil, maar via het strand doe ik net alsof ik een domme Hollander ben die het niet begrijp en loop over de opengebroken weg naar het strand. Het is een smal stukje strand, dat er niet heel fris uitziet, maar goed. Eerst maar m’n schoenen uit en verder met m’n tocht. 1 van de mannen die daar aan het werk is, begint tegen me te praten. Ik versta er natuurlijk niets van, dus ik vraag of hij Engels spreekt. En ja hoor. Hij vertelt me dat het gevaarlijk is om daar te lopen, ik vertel hem dat ik alleen maar over het strand loop en niet over de weg. Ik wil weer verder lopen, maar hij begint een heel stel vragen op me af te vuren. Waar kom ik vandaan?, ben ik een toerist?, hij kent Holland wel en begint over de voetballers die zo goed zijn, Robben, Sneijder, etc. Tja, hier weet ik niets van (ik leer hier nog wat over die voetballers ;)). Na duidelijk te hebben gemaakt, dat ik weer verder wil, vertelt hij dat hij me alles wil laten zien hier in Haifa, of als ik vragen heb of iets nodig heb, dan moet ik bij hem zijn. ‘Ja, oke, en nee ik hoef niets te drinken.’ Nadat ik ben weggelopen, hoor ik hem weer tegen me praten. Hij wil me naam weten, en graag iets met me drinken. Als ik nog een keer heb duidelijk gemaakt dat ik verder wil lopen, en hij door blijft praten loop ik maar gewoon weg. Bye!

Een stukje verder op, zie ik een aantal mensen bij de zee staan en foto’s maken. Toch even kijken wat daar te zien valt: ‘een reuzeschildpad’, dat zien ze hier dus ook niet iedere dag.

’s Avonds rijd ik met Johanneke, haar schoonzusje en kleinzoon mee naar de kerk. Johanneke bereidt me alvast voor: ‘de muziek is hier vrij hard’. Ik denk dat ik al een cultuurschok heb gehad gisteren in de kerk. Maar dit was weer een nieuwe. De dienst lijkt veel op de dienst van gisteren qua vormgeving. Aan het begin van de dienst wordt veel gezongen. Dit onder begeleiding van een aantal zanger(essen), een keyboard, drumstel, elektrische gitaar+ versterkers.

Aan het eind van de dienst is er de gelegenheid om met elkaar nog koffie te drinken. Een vrouw die voor ons zat, komt uit Nederland en als we even met haar staan te praten, blijkt dat er nog een echtpaar is uit Nederland. Leuk om deze mensen te ontmoeten en even met ze te praten!

Na de dienst ga ik nog mee naar Johanneke en Gibrand om nog wat te drinken en even te kletsen, heerlijk in het Nederlands! Met Johanneke heb ik nog een mooi gesprek over de kerkdienst, kerken in Nederland, verschillen etc.

Vorige week had ik met Nelianne een Israelische simkaart gekocht, Johanneke heeft nog een oude telefoon liggen die ik kan gebruiken, we proberen even of de simkaart het doet. Maar op de één of andere manier krijg ik het niet voor elkaar. Helaas lukt het Gibrand ook niet. Dus morgen maar weer even terug naar de winkel.

Als ik weer naar huis loop, loop ik blijkbaar de verkeerde kant op, want ik kom uit op een straat die me niet bekend voor komt, ik loop nog even verder, maar ga voor me gevoel steeds verder van de plek af waar ik naar toe moet. Dus maar weer dezelfde weg terug en dan zie ik het. i.p.v. af te slaan, was ik rechtdoor gelopen. Here I am ;)

Vanmorgen gaf Camillia maar 1 uurtje les, alleen aan grade 9. Een gedeelte van deze klas was vorige week op werkweek geweest naar Rome. Alle meiden die zijn weggeweest krijgen een hug van de lerares voordat de les begint. Om de beurt moeten ze in het Engels iets vertellen wat ze van deze reis voor hun hele leven onthouden. Dit gaat met veel gelach gepaard, allerlei herinneringen komen weer boven. De rust die in deze klas vrijdag wel was, was er nu niet. Als ik hier later naar vraag aan de lerares zegt ze dat ze het vandaag maar een beetje heeft laten gaan omdat ze zo vol waren van Rome. Wel begrijpelijk ;)

Maar na even gepraat te hebben gaat de les toch echt beginnen. Ze beginnen weer met 10 min stil lezen. ( dit is deze les ingekort naar 8 min.) Vervolgens gaan ze verder met the worksheet van de vorige les. Ondertussen schrijf ik van alles op, wat gebeurd er in de klas, wat doet de lerares, hoe verloopt de communicatie tussen de lerares en de leerlingen? De leerlingen hebben dit door en één van hen vraagt dan ook aan mij wat ik aan het doen ben, ik leg het uit. Ook willen ze weten welke leeftijd ik les wil gaan geven. Waarna ik de volgende vraag krijg: ‘is het niet makkelijker om op een kantoor te werken dan met deze studenten?’ Makkelijker misschien wel, maar niet leuker ;)

Ze zijn er over eens dat ze nooit leraar willen worden! Camillia vertelt hun dat ze dat niet te hard moeten zeggen want ze komt weleens oud leerlingen tegen die dat ook zeiden en die nu wel leraar zijn ;)

Na dit gesprekje gaat de grammar uitleg verder, maar daar gaat de bel. En ook nu, stappen de leerlingen weer op. De lerares vertelt nog het huiswerk voor morgen, maar of ze het gehoord hebben?

Voor mij zit het erop. Maar ik wil nog even met de lerares de planning voor de komende dagen bespreken. Als ik vast naar de lerarenkamer ga, komt zij er zo aan. (dat zo duurt 25 min, maar dat geeft niet ;) )

We bespreken de planning voor de komend 3 dagen, waarna ik nog even langs moet bij sister Johanna, en als ook voor haar alles duidelijk is, ga ik op naar huis.

Als ik even buiten zit om de observatie van vandaag uit te werken komen er westers uitziende mensen bij me langs, ze vragen of dit de ingang is naar Ebenhaezer home, ik wijs ze even de weg. Ze blijken uit Duitsland te komen.

Omdat ik zo vroeg thuis ben, ga ik met de bus naar boven (Karmel center) om daar bij een winkeltje wat (verjaardags)kaarten te kopen. Dit op uitleg van Johanneke.

Na het winkeltje gevonden te hebben en gelijk ook maar even boodschappen te hebben gedaan, besluit ik om naar beneden te lopen. Want waar moet ik de bus terug nemen en hoe heette ook alweer de halte waar ik eruit moet?

Na een paar straten te hebben gelopen, heb ik geen flauw idee waar ik ben. Dus maar even vragen. Ik heb al afgeleerd om eerst te vragen of ze Engels kunnen, dus begin gelijk te vragen of hij ook weet waar ik nu ben en hoe ik het beste terug kan lopen naar Germany Colony. Hij kijkt me verschrikt aan, zegt dat hij maar een klein beetje Engels kan, hij vertelt me dat ik de trap af moet en het vervolgens beneden maar even moet vragen.

Daar gaan we, ik loop de trap af, 248 treden, en beneden heb ik geen idee waar ik ben. Dus op naar de volgende waar ik het aan kan vragen. Deze spreek helaas echt heel slecht Engels. Met handen en voeten, Hebreeuws probeert hij me duidelijk te maken dat hij het zelf ook niet goed weet. Dan maar op naar de volgende. Ook zij spreekt slecht Engels maar ze verwijst me naar de bus. Maar dat wil ik niet, ik wilde lopen. Ik heb idee dat als ik weer naar boven loop (waar ik een goed uitzicht heb over de stad) wel weet waar ik naar toe moet. Dus weer op naar boven (248 treden op). Als ik bijna boven ben kom ik een stel tegen en vraag het voor de laatste keer. En zij spreken vloeiend Engels en weten ook waar ik naar toe moet J ( de aanhouder wint ;) )

Deze mensen moeten naar Wadi nisnas wat naast German Colony ligt waar ik naar toe moet. Ik mag met ze meelopen. Daar gaan we, weer deze 248 treden af. Deze mensen blijken ook toeristen te zijn, uit Polen. Na nog een heel aantal trappen te hebben gelopen naar beneden: 99,138 en 135 treden, neem ik afscheid van deze toeristen. Ik moet volgens hun naar links. Dus ik naar links, ik dacht wat bekende dingen te zien, maar dat bleek niet zo te zijn. Dus nog maar even navragen aan een man die langs een afgesloten weg zit of ik op de goede weg ben. Hij vraagt of ik Russisch spreek, nou nee, doe maar Engels. ;)

Ik blijk op de goede weg te zitten, een binnendoor weg zie ik niet, dus dan maar via de grote weg. En eindelijk, daar is weer iets bekends.

Thuis aangekomen ruim ik gauw de koelkast en diepvriesspullen op, die ondertussen wel aardig zijn ontdooid ;)

Ik ga nog even een paar kaarten op de post doen, maar het postkantoor zit dicht. Dan maar even langs Guest house Maria om te vragen of ze volgende week nog een plekje hebben voor 2 dagen, ook deze blijkt dicht te zitten.

Dan nog maar even langs de winkel waar ik de simkaart heb gekocht. De man die nu in de winkel staat spreekt gelukkig wel wat Engels. Ik maak duidelijk dat de simkaart het niet doet. De man probeert het, en verdraaid hij doet het wel! Hij denkt dat er geen geld op zit. Maar hoe er geld op komt, is de grote vraag. Hij belt een ander en nadat er 2 andere mannen zijn verschenen in de winkel en een klant die vertaalt voor de eerste man naar mij toe dat er geld op moet en dat ik dat hier kan kopen, verschijnt er een 3^e man. Deze spreekt gelukkig wel goed Engels en kan mij een prepaidkaart verkopen, en dat geld er ook opzetten.

Als ik een smsje binnenkrijg, laat ik hem dat lezen en het blijkt dat ik nu kan bellen. Ook weer gelukt!

Dat, was het voor vandaag, ik ga gauw naar mijn eten kijken voordat het aanbrandt ;)

Tot de volgende keer, en laat gerust een reactie achter J