Shalom everybody!
Omdat ik het afgelopen weekend in Nazareth was, duurt het iets langer voordat er weer een blog online is, maar om het goed te maken, een extra lange. Alvast gewaarschuwd ;)

Eerst even een reactie op jullie reacties: erg leuk om te horen en zien dat er zoveel mensen zijn die meelezen en meegenieten van de verhalen.

Alleen ben ik wel benieuwd, wie 'jeweetwel' is, want ik weet het werkelijk niet ;)

Na een nacht beroerd te hebben geslapen, is het om 06:45 toch echt tijd om er uit te gaan. Het waait hier nog steeds behoorlijk hard, waardoor er van alles klappert, dit hoor je ’s nachts natuurlijk extra goed. Het liefst duik ik weer terug m’n bed in, maar ik moet naar stage.

Dus rapen we alle moed bij elkaar, na wat gegeten te hebben en een paracetamol geslikt te hebben, ga ik op weg naar school.

De lerares waar ik vandaag voor het laatst mee meeloop, leert me 2 Arabische woorden: ‘Goedemorgen’ en ‘let’s go’.

We moeten naar een lokaal op de derde verdieping, dus we nemen de lift. Daar sta ik dan, ’s ochtends vroeg met 8 kakelende Arabische dames in een lift.

Het eerste uur mag ik gelijk mijn les van gisteren afmaken.

De leerlingen vinden het heel interessant wat ik vertel over Nederland en tijdens de presentatie heb ik ze de zin ‘de kat krabt de krullen van de trap’ en ‘Scheveningen’ leren zeggen. Erg grappig om dit te horen. Na de presentatie stellen ze veel vragen. Over het autorijden, wat ik van het leven hier vind, van het onderwijs dat hier gegeven wordt, welk systeem ik beter vind, hoe oud ik ben, wat ik van het Arabische eten vind, of ik alleen op deze school stage loop etc.

Tja, over dat Arabische eten, daar heb ik nog niets van geprobeerd. Ik doe boodschappen bij de Russische supermarkt, waar ze nog enigszins Hollands eten hebben (alleen veel zoeter). Zoals de aardappels, doperwten, wortels alles is heel zoet. Dit vertel ik ze, dat kan toch niet! Hier zijn en nog niets van hier gegeten hebben. Dus krijg ik een uitnodiging om morgen na schooltijd met de leerlingen wat te gaan eten. Ik ben benieuwd! ;)

Na deze les neem ik een interview af met een moslimleerling. Deze leerling heeft een vrij uur omdat ze niet hoeft deel te nemen aan de godsdienstlessen. Ze vertelt me dat school belangrijk is voor haar omdat ze dokter wil worden zodat ze op deze manier iets kan betekenen voor de mensen in haar land. Ook vertelt ze dat ze hier op school niet kan merken dat ze moslim is, ze hoort er bij, iedereen hoort erbij. Er is geen onderscheid.

Het 3^e uur hebben de 12th graders een informatieuur. Hier in Israël gebeuren veel auto ongelukken, met name door drank. Dit uur krijgen ze een presentatie over wat alcohol in het verkeer doet.

Ik neem ondertussen een interview af met 1 van de leerlingen, ook voor hem is school belangrijk. Als ik hem vraag wat hij tegen de mensen in Holland wil zeggen vertelt hij zijn opinion rond de situatie hier in Israël. ‘De mensen luisteren naar de media, en vormen hun mening, maar ze moeten eerst hier het meemaken voordat ze hun mening kunnen vormen. Hier in Haifa leven de groeperingen samen. Dat is wel een verschil met Jeruzalem. Maar zegt hij: ‘in Jeruzalem worden alle Arabieren en alle Joden op 1 hoop gegooid, terwijl er wel degelijk verschillen zijn, orthodoxe Joden, messiasbelijdende Joden, moslim Arabieren, christen-Arabieren, groep die niet gelooft etc. daar moet volgens hem eerst onderscheid in gemaakt worden.

Mooi om van zo’n jongen deze mening te horen.

Terug bij de presentatie, krijgen ze de kans om met een speciale bril op een acht te maken rond een paar stoelen, zodat ze kunnen zien wat alcohol met je gezichtsvermogen doet als je te veel hebt gedronken. Ook ik moet het even proberen, poeh. Daar wordt je behoorlijk dizzy van.

In de pauze is er een grote chocoladetaart bekleed met zwart en witte marsepein, over van het feest van gisteren. Eten is erg belangrijk in de Arabische cultuur, dat blijkt nu ook weer. Ik eet veel te weinig volgens hen (terwijl ik tussen de middag toch 3 sneeën naar binnen werk ;))

Alleen het idee al aan chocoladetaart maakt me misselijk, maar ik kom er niet onder uit. Gelukkig krijg ik een klein stukje, als ik het eindelijk naar binnen heb gewerkt, willen ze me nog een stuk geven want ik had maar een klein stukje, heel aardig, maar ik maak nu toch duidelijk dat ik echt niet meer hoef. Dit wordt gelukkig geaccepteerd.

Na de pauze heeft de lerares 2 vrije uren. Ik heb een interview met een jongen uit grade 9. Hij heeft wat meer moeite met het beantwoorden van mijn vragen, maar we komen er wel uit ;)

Daarna ga ik terug naar de staffroom, waar ik het eerste gedeelte van deze blog schrijf.

Daarna hebben we nog een uurtje grade 9. Waar de lerares de leerlingen een lied laat luisteren en vervolgens moeten de leerlingen de ontbrekende woorden invullen op het papier dat ze hebben gekregen. Aan het eind van de les, zingen de leerlingen het lied met behulp van een meezingvideo. De lerares en ik lachen hier hard om, want het klinkt vreselijk vals! ;)

Het laatste uur hebben we 42 leerlingen, namelijk grade 10. Het gedicht van de vorige lessen wordt nog een keer behandeld. De lerares probeert weer om het op de leefwereld van de leerlingen te betrekken. ‘Sommige mensen zijn bang om een leef keuze te maken.’ Ze noemt als voorbeeld je haar verven, je nagels lakken etc. Een leefkeuze maken is een deel van je karakter.

Het leven kan soms gaan zoals je hoopt, maar soms niet, dan gaat het anders.

‘alles heeft 2 kanten, je kunt van 2 kanten leren’

Als de lerares om een persoonlijk voorbeeld vraagt, komt die niet. De leerlingen willen dit niet delen.

Als de bel gaat is de dag voorbij en gaan de leerlingen naar huis. Over die bel gesproken: dat is niet zomaar een bel, ieder lesuur heeft een ander deuntje. Na de 2^e pauze klinkt een gedeelte van ‘happy birthday.’

Dat de leerlingen hier ook verkouden zijn is duidelijk te zien. Ze lopen met stapels zakdoekjes en wc-rollen rond

Thuis gekomen, voel ik me totaal niet in orde, dus kruip ik mijn bed in om een paar uur te slapen.

Als ik wakker wordt voel ik me gelukkig een heel stuk beter. Alleen ben ik zo duf als een konijn. Dus besloot ik om even naar het winkelcentrum te gaan een straat verder om nieuwe schriften te kopen. Ik heb zoveel geschreven dat ik geen papier meer heb om op te schijven ;)

Bij het winkelcentrum moet je gewoonlijk je tas laten zien en krijg je een bodyscan. Ik krijg dit niet, en mag zo doorlopen. Tja en toen die schriften. Die zijn hier natuurlijk net iets anders. Hij gaat precies de andere kant open en de kantlijn staat ook aan de andere kant. Maar ik gebruik hem op zijn Nederlands, op zijn kop dus.

Vanmorgen was het weer vroeg op. Het waaide gisteravond niet meer zo dacht ik, en vanmorgen toen ik naar buiten keek, kreeg ik weer hoop op mooier weer, de lucht was wat blauwer. En toen ik naar de school liep kon ik weer schepen zien.

Vandaag was ik voor het eerst bij miss Laya. Met haar hoop ik de komende dagen mee te lopen.

Het eerste uur startte we in grade 9. Dat gaat er wel even anders aan toe. Was een discipline en rust heerst er, verbazingwekkend gewoon. Hier lezen ze de eerste 15 min. van de les. Daarna wordt er grammatica uitgelegd. Ze legt uit dat ze dit om de week doen, de ene week grammatica en de andere week het tekstboek. Ik ben benieuwd wat hier gebeurd als de bel gaat..

De bel gaat en de leerlingen blijven nog stil, de lerares is nog bezig met een voorbeeld, die ze afmaakt, waarna ze de leerlingen het sein geeft dat de les is afgelopen en we naar de volgende klas vertrekken.

Grade 8. Ook hier gaat het er weer gedisciplineerd aan toe. Praat de lerares? Dan verwacht ze dat de rest stil is. Ook hier krijgen ze een grammaticales. Ook heel goed voor mijn grammatica ;)

1 van de leerlingen ziet dat ik een Arabisch schrift heb, en vertelt me dat ik hem verkeerd gebruik. Ja ik weet het, maar ik ben een Hollander. Wat me een glimlach oplevert.

Ook merk ik dat de lerares heel positief is, voor iedere leerling die antwoord geeft heeft ze een positieve opmerking.

Grappig om de verschillen tussen de leraressen te zien.

Het 4^e uur hebben we weer grade 8, nu hebben ze geen grammaticales maar krijgen ze een reading test. Dit is voor het eerst. Ik mag hem ook maken en ik moet zeggen, hij was zeer goed te doen!

Het 5^e uur hebben we nog een keer dezelfde klas. Alleen nu niet voor Engels, maar voor een mentoruur.

De vorige les heeft de lerares ze een video laten zien van een jongen zonder armen en benen. Heel belangrijk was hierbij zijn gevoelens.

Deze les wordt gestart met het luisteren naar een muziekje, zodat ze rustig worden en goed kunnen nadenken over hun gevoelens. De lerares merkt dat ze nog onrustig zijn en vertelt dit hun.

Op de grond liggen allerlei papiertjes met gevoelens erop. De leerlingen krijgen de vraag hoe ze zich voelen in de klas, wat hun gevoelens vandaag zijn etc.

Omdat dit in het Arabisch gebeurd krijg ik na de les uitleg van wat er gezegd/gedaan is.

1 leerling vertelt iets, waarop een andere leerling begint te huilen en de ruimte uitloopt met 2 meiden. Achteraf bleek dat ze buitengesloten wordt in de klas. De lerares haakt hier meteen op in en vraagt het één en ander in de klas en ook vertelt ze dat dit absoluut niet de bedoeling is, omdat voor God ieder mens gelijk is.

Na de les blijft een jongen om de lerares heen dralen. Hij wil haar nog iets vertellen. Ook hij blijkt zich niet veilig te voelen in de klas. De lerares bespreekt dit met hem en zal dit de volgende keer ook bespreken.

Na deze les bespreekt de lerares deze met mij. Ik vertel haar dat het er zo gedisciplineerd aan toe gaat. Ze zegt dat dit normaal niet zo is, maar dat het komt omdat ik er bij zit. Welja, en bij de 12th graders kwam het door mij dat ze de klas op z’n kop zette toch? ;)

Na deze bespreking, ga ik naar huis om mijn koffer voor een weekendje Nazareth in te pakken en nog even te douchen voordat ik wat ga eten met de 11^e graders.

Afgesproken was dat ik om half 2 op school zou zijn, want dan waren ze uit. Ik was daar, maar geen 11^e graders te zien. Wel een aantal andere leerlingen. Een 10^e grader (een meisje uiteraard;) waar ik een hug van krijg en een aantal 12^e graders die een kaartspelletje met me willen doen.

Na dat spelletje ga ik maar opzoek naar de lerares. Die blijkt beneden (de school ligt tegen de berg gebouwd, dus de uitgang is ‘beneden’) te staan praten met nog 2 leraressen. Als ze mij ziet, denkt ze dat de 11^e graders me vergeten zijn. Dus gaat ze deze leerlingen bellen. (het is hier heel normaal dat ze elkaars nummer hebben. De leerlingen krijgen het huiswerk zelfs door via whatsapp.)

Na heel wat heen en weer gebel, hebben we 1 leerlinge. Zij neemt mij mee naar waar de andere leerlingen moeten zijn. Maar daar vinden we alleen een aantal jongens die bij een Duits tentje wat staan te eten. Niets Arabisch aan dus. Het meisje was ondertussen een vriendin tegengekomen, dus met z’n drieën lopen we naar een Arabisch tentje iets verderop. Ik krijg daar een pizzabodem met veel kip en ui. Smaakte erg goed! Maarja daar zit ik dan met 1 leerling, ik probeer een gesprekje met haar aan te knopen maar dat is nog behoorlijk lastig. Haar Engels is niet zo goed als de rest van de klas. Ik heb het gevoel dat niet alleen ik maar ook zij zich behoorlijk opgelaten voelt en bij is als het eten op is en we allebei onze eigen weg kunnen vervolgen.

Toen op naar huis om mijn koffer te halen en op weg te gaan naar Nazareth. Aangekomen bij het trein busstation zie ik geen treinen en bussen. Het zal toch niet waar wezen hé? En ja hoor, na even navragen blijkt dat ze niet rijden ivm de sabbat. Oeps en nu? Ik krijg een taxi aangeboden, maar die sla ik af. Ik ben een student dus dat is te duur voor mij ;)

Ik bel even naar Maarten Dekker dat ik waarschijnlijk toch niet kom. Maar ik ben net uitgebeld en daar komt een taxichauffeur op me af. Hij wil me wel wegbrengen met korting. Nou vooruit dan maar. Alleen spreekt deze chauffeur geen Engels. Dus met pen en papier legt hij uit voor welke prijs hij me weg wil brengen. Maar als ik mijn bestemming laat zien (Nazareth-Illit) betrekt zijn gezicht, net als die van de ander chauffeurs die er om heen staan. Maar mijn koffer wordt ingeladen en daar gaan we op weg. Hij wil toch wel graag met mij communiceren dus doet hij dat via google translate. Hij zegt iets in het Hebreeuws waarna google het vertaalt naar het Engels ;)

Ik bel naar Maarten dat ik toch wel onderweg ben en dat deze chauffeur me bij het busstation in Nazareth-Illit afzet. Helaas, vergissing. Hij wil me daar niet naar toe brengen, maar stopt bij een bushalte net buiten Haifa. Ow help, wat nu? Stel dat de bus echt niet komt? Dan sta ik hier midden in de rimboe. Gelukkig blijft de chauffeur wachten tot de bus er is, hij vraagt het nog even voor me na aan de buschauffeur en ja hoor, dus de bus in.

In Nazareth-Illit aangekomen, bel ik weer naar Maarten en die kom mij halen.

Om 18:00 is de kerkdienst in het huis van de familie Dekker ,waar de woonkamer is ingericht als kerkzaal. Ik blijk niet de enige Nederlander te zijn. Ook dominee v/d Net is er met 3 kinderen.

Ik dacht echt een weekend Nederlands te kunnen praten, maar niets is minder waar. Er is nog een gast in huis. Een oudere vrouw uit Nieuw-Zeeland die woont in Jeruzalem en blijft tot zaterdagavond.

Het was een hele bijzondere dienst.

We beginnen met het zingen van een aantal Hebreeuwse liederen acapella. Hierna wordt de apostolische geloofsbelijdenis voorgelezen door een jongen, het Bijbelgedeelte door een meisje.

Het gebed wat hierop gedaan wordt door Maarten is in het Hebreeuws en Engels.

Dan volgt de preek die gehouden wordt in het Engels en vertaald in het Hebreeuws, Russisch, Arabisch en Spaans. Na de preek volgen de mededelingen/ zieken, waarna 1 iemand van iedere taal een gebed doet. We zingen nog een paar Hebreeuwse liederen, waarna dominee v/d Net eindigt met een Nederlands gebed. Bijzonder dat er zo in 1 dienst wel 6 talen worden gesproken.

Na deze dienst krijgen alle mensen wat te drinken en als ze naar huis gaan, krijgt iedereen een hug of 2 zoenen. Een hele normale begroeting hier ;)

Ook ik krijg een hug van de Russische Jasmine.

Met Maarten, Maritha en Brenda (de vrouw uit Jeruzalem) eten we pizza (met hysop, olijfolie en sesamsaad, erg lekker!) en mandarijnen uit eigen tuin (hoe leuk is dat? J)

Al die tijd communiceren we natuurlijk in het Engels vanwege Brenda ;)

Ze horen aan m’n stem dat ik niet helemaal in orde ben, dus krijg strepsels en paracetamol aangeboden. En het verzoek om morgenochtend uit te slapen, nou dat is geen probleem ;)

Als ik om 10 uur beneden kom, ben ik de eerste! We brunchen heel Hollands met pannenkoeken en van gilse stroop ;)

Vandaag is er geen dienst omdat er een womanmeeting is.

Met de vrouwen van de gemeente hopen we naar de pottery te gaan.

Aangezien het allemaal oudere vrouwen zijn, ben ik blij dat er ook een jonger meisje is dat goed Engels spreekt. Ze komt uit Japan maar woont en werkt in Jeruzalem. Na wat te hebben gedronken, met uiteraard cake en koek erbij, houdt Marita Dekker een inleiding over de pottenbakker en gebruikt als voorbeeld om uit te leggen dat we allen in Adam zijn een ‘baboeska’. Deze inleiding wordt vertaalt in het Arabisch, Hebreeuws en Russisch.

Hierna vertelt de pottenbakker het één en ander over zijn werk in het Hebreeuws, waarna het uiteraard ook weer vertaald wordt in het Engels, Arabisch en Russisch. Deze pottenbakker is nog van zijn opa geweest, hij zelf heeft het vak geleerd in Duitsland.

Na zijn verhaal, komen er 2 vrouwen verkleed in Arabisch folklore binnen, tevens gaat de muziek aan. Ook ik moet er aan geloven en krijg een sjaal om mijn hoofd en een kruik op mijn hoofd. Ook krijgen we een rondleiding door de pottenbakker, waar deze man laat zien hoe er vroeger potten gemaakt werden en wat het verschil is met nu. De Arabische vrouwen zingen hier spontaan een liedje bij over de pottenbakker ;)

We krijgen hier ook een maaltijd, pizza, salade en cake. Ook hier eet ik weer pizza met hysop, olijfolie en sesamsaad, heerlijk!

Na het eten, vertelt een messiasbelijdende Jood zijn verhaal. Zijn vader komt uit Schotland, zijn moeder uit Marokko, hij is opgegroeid in Ierland en hij woont nu in Israël. Zijn vrouw is geboren in Rusland, opgegroeid in Duitsland en woont nu ook hier in Israël. Al op 15 jarige leeftijd was hij erg op zoek naar wat nu het juiste geloof is. Heeft de Koran gelezen, het boek van de Boedhisten. Uiteindelijk is hij een ortodoxe Jood geworden, zijn vrouw ook en zijn ook zo getrouwd. Maar toch was er nog niet die zekerheid. Dus ging hij verder, las veel in de Bijbel en na een poosje herinnerde hij zich weer de droom over Jezus die hij als kleine jongen gehad had. Toen wist hij het zeker: Jezus is de Messias! Maar ja, hoe vertel je dat tegen je orthodoxe vrouw? Na alle moed bij elkaar geraapt te hebben, zegt hij het: ‘Jezus is de Messias’

Wat zegt zijn vrouw? ‘oké’. ‘Heb je me wel goed gehoord? Jezus is de Messias!’

Vlak hierna moest hij dienen in het leger en toen hij terugkwam, vertelde zijn vrouw hem dat ook zij zeker wist dat Jezus de Messias is. Vanaf dat moment predikt hij de Messias onder de Joden. Dat is niet gemakkelijk, ze zijn verhuisd van Jeruzalem naar Tel-Aviv. Want toen het bekend werd bij de orthodoxe Joden dat hij de Messias predikte, stond zijn foto paginagroot in de groot met er boven: ‘De gevaarlijkste man van Jeruzalem’

Nu mag hij al 12 jaar dit werk doen en mag ook resultaat zien

Na dit bijzondere verhaal is de meeting afgelopen.

Ook hier gaat het afscheid weer gepaard met hugs.

Met het Japanse meisje wissel ik gegevens uit en krijg ik de uitnodiging om bij haar op bezoek te komen in Jeruzalem. (Dus Neel, we hebben al een adresje ;) )

Terug naar huis brengen we eerst nog even een Etiopische vrouw en Jasmine naar huis. Die vindt het bar gezellig dat ik er ben, ze warmt mijn handen de hele weg, want ze zijn zo ‘koud’.

De volgende ochtend gaan we naar een Arabisch gemeente. De gemeente waar Maarten en Marita al een paar jaar naar toe gaan. Ook hier ontmoet ik weer allemaal nieuwe mensen. En iedereen die ik spreek, zijn blij om me te zien en vinden het bijzonder dat ik hier ‘alleen’ ben voor mijn studie.

Deze dienst is er avondmaal, in deze dienst wordt er Engels en Arabisch gesproken. We zingen eerst een aantal Engelse hymnes acapella. Er is een korte overdekking van een Bijbelgedeelte en tussendoor wordt er veel gebeden door gemeenteleden.

Tijdens het avondmaal, wordt er een bord met een brood doorgegeven waar iedereen een stukje van af mag pakken. Hierna gaat de wijnbeker rond waar iedereen een slokje uit mag nemen.

Zien jullie het al voor je? Bij ons in de kerk in Veenendaal dat het bord en de beker de hele kerk doorgaat! Dit is maar een kleine gemeente, dus ook goed mogelijk ;)

Na het danken is er een break, waarin je de gelegenheid hebt om met mensen te praten in de kerk. Hier ontmoet ik een vrouw uit Zwitserland die hier al jaren woont en een meisje die in Bethlehem op een school werkt. Als ze hoort welke studie ik doe wordt ik uitgenodigd om ook daar les te komen geven.

Na deze break, starten we eerst met het zingen van een aantal Arabisch liederen o.b.v. keyboard, gitaar en viool. Deze liederen worden tussen de diensten in gezongen omdat er mensen zijn die er bezwaar tegen hebben om tijdens de dienst te zingen. Deze dienst is verder in het Arabisch, dus hebben we een headset waardoor we de Engelse vertaling horen.

Na deze dienst wordt er koffie gedronken met uiteraard cake en koek erbij ;)

Hier ontmoet ik een vrouw die vertelt dat ik precies op haar nichtje lijk (ik krijg dan ook gelijk een hug). Wat blijkt? Ook zij is 21 en studeert voor leerkracht basisonderwijs. Hoe is het mogelijk!

Het middageten is hier toch echt niet Nederlands ;)

Ik krijg kip met wortel, courget en zoete aardappel, smaakt erg goed!
Na het eten moet ik toch echt even de Arabische koffie proeven, brr, wat is dat sterk zeg!

Om 17:00 luisteren we mee met de gemeente in Emmeloord, mooi om nu ook weer een Nederlandse kerkdienst mee te maken.

Omdat Maarten en Marita maandagochtend al om 7:00 weg moesten, zie ik hen vanavond voor het laatst. Heel bijzonder hoe je met mensen die je niet kent, je toch zo thuis kan voelen.

Dus vanmorgen werd ik wakker in een leeg huis. Rond 9 uur zou Jasmine komen om schoon te maken en dan kon ik bij het inloophuis wat gaan eten. Om kwart voor 10 was ze er, en in het Hebreeuws en met handen en voeten vertelde ze me een heleboel. Omdat ik het nog niet helemaal snapte gebruikte ze ook maar pen en papier om het te tekenen. Wat bleek? Ik moest haar paraplu meenemen en dan tussen een bepaalde tijd weer terug brengen. Maar het was niet de bedoeling dat ik weer terug zou komen. Tja, hoe leg je dat uit?

Jasmine belt naar het inloophuis waar de ouderling van de gemeente is, ik krijg hem ook aan de telefoon en vertel hem dat ik lopend naar hem kom (ja met mijn bagage) en dat ik niet meer terug ga naar huize Dekker. Oké dat lijkt duidelijk te zijn.

Jasmine wil me nu alleen nog duidelijk maken dat ik een paraplu moet kopen. Ze noemt het Hebreeuwse woord en ik moet het herhalen. Alleen ik leg de klemtoon verkeerd. Ze tekent wat ik zeg. Ik zei ‘mijter’ i.p.v. ‘paraplu’ ;)

Nou ja, ook weer duidelijk. Dus op weg naar het inloophuis. Halverwege toetert er een bus en stopt naast mij en gebaard dat ik in moet stappen. Ja toedeledoki! En dan blijkt het de ouderling te zijn ;)

Hij had tegen Jasmine gezegd dat hij me kwam halen, maar ja dat was niet duidelijk overgekomen bij mij. Bij het inloophuis krijg ik een ontbijt. Poeh en wat voor ontbijt! Een pizza met tomatensaus, kaas, champignons en mais. (ja jullie lezen het goed!) toen ik dit eindelijk naar binnen had gewerkt moest ik ook nog een dessert. Een dubbelgevouwen pannenkoek met chocola op eten. Nou vooruit dan maar.

Ik wilde nog even naar Nazareth Village in de oude stad en vroeg welke bus ik moest nemen. En hup, winkel op slot en ik werd bij de bushalte gebracht, netjes afgeleverd aan de chauffeur die me zou vertellen waar ik er uit moest. Toen we voor mijn gevoel de oude stad al voorbij waren, zag de chauffeur mij zitten en herinnerde zich weer waar ik heen moest. Dus werd ik uit de bus gezet en vertelt dat ik weer een eind terug moest lopen. Gaan we dan zonder kaart. Dus maar even vragen hoe ik moet lopen. Rechtdoor en dan naar links omhoog. Na een eind rechtdoor te hebben gelopen, vraag ik het nog maar een keer aan een oudere man in de hoop dat hij Engels kan. En ja hoor, ik mag met hem meelopen en hij breng me tot bijna de plek van bestemming. Hij kan zelfs een paar woorden Nederlands, hoe leuk is dat!

We kregen net een behoorlijke plensbui, dus schuil ik onder een luifel van een Arabisch tentje, waar ze ook doorhebben dat ik een Europeaan ben. Nee geen Italiaan of Franse, maar een Hollander ;)

Na de bui op naar Nazareth village. Als ik daar kom blijkt dat de eerst volgende tour pas is over 1,5 uur. Maar omdat ik alleen ben, mag ik met een eerdere tour mee. (toch een voordeel alleen zijn ;))

Een ontzettend mooie en interessante rondleiding volgt over de 1^e eeuw, de tijd van Jezus, allerlei feitjes en Bijbelteksten die nu ineens duidelijk worden. Heel bijzonder. De gids die een Pool blijkt te zijn, de groep die bestaat uit mensen uit Texas, Peru en het vroegere Macedonië. Hoe gemêleerd wil je het hebben? ;)

Na deze rondleiding besluit ik om nog even in de oude stad naar een souvenirwinkeltje te gaan. Hoe verrassend, de man van dit winkeltje heeft in Utrecht gestudeerd en kan ook Nederlands J

Als hierna weer een plensbui los barst en ik sta te schuilen onder een luifel, hoor ik ineens naast me: ‘Hoe gaat het?’ blijkt het de man van vanmorgen weer te zijn.

Bij een andere luifel waar ik loop krijg ik de vraag of ik uit Holland kom. ‘Ja, maar kun je dat zien aan mijn neus?’ nee, in Holland wonen mooie meiden en daar ben ik er 1 van. Ja natuurlijk, slijmbal!

Dat is overigens iets wat je hier vaak hoort als je vertelt dat je uit Nederland komt, mooie meiden en ze kunnen er allemaal goed Engels. En ik ben daar het voorbeeld van. Welja, dat vooral :P

Als ik bij de bus sta te wachten hoor ik een man in het Engels (met een Europees uiterlijk) vragen aan een jongen welke bus hij naar Haifa moet nemen. Ik ga een gesprekje aan met deze Zweedse man en blijkt dat de jongen aan wie hij deze vraag stelde hem al naar de bushalte had gebracht, daarom vond deze Zweedse man deze jongen uit Nazareth zo aardig dat hij hem aan mij wilde koppelen. Nou nee, niet nodig hoor.

In de bus praat deze Zweedse man ook de hele weg tegen me. In Haifa aangekomen hoop ik van hem af te komen door hem de trein te wijzen naar Tel-Aviv waar hij naar toe moet. Maar nee, nu hij toch in Haifa is wil hij ook wel de Bahai-gardens zien. En aangezien ik daar vlakbij verblijf, moet ik hem op sleeptouw nemen. Ook onderweg raakt hij niet uitgepraat. Als ik dan eindelijk de kans zie om te zeggen dat ik de andere kant op moet en dat hij rechtdoor moet, bedankt hij me met: ‘je bent een ster!’ nou bedankt hoor..

Morgen komt er een Noorse predikant dus vanavond even het appartementje met bezemen keren en mijn koffers inpakken om voor 2 nachten in guest house Maria te verblijven.

Tot de volgende keer!